A vida perecedeira e mudable,
danos un consolo de fermosura;
ó saber que todala nosa amargura
é unha mareria fráxil e perdurable.
Dende a nosa espera interminable,
gabeamos poloa natureza escura
sen poder distinguir nunca a figura
que se oculta na beleza admirable.
Consolado pola voz amigable
de tanta agarimosa criatura,
imos correndo cara a sepultura
onde comenza a nosa vida estable.
Coa alma feizmente liberada,
abandoamos a caduca envoltura;
mentras as nosas vidas perduran,
máis alá da relocinte morada.
Anselmo Prada
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
No hay comentarios:
Publicar un comentario