RECORDANDO A FINA

A túa palabra Fina
resoa na nosa alma,
como unha sensación divina,
como unha santa bendición
que chega dende o ceo
e penetra no corazón,
ó escoitar os teus versos
co xílgaro que segue cantando
debaixo do teu balcón,
mentras tí no ceo,
estás dando gracias a Dios
por ter tantos amigos,
que hoxe están contigo
espantando-la doida pena
que todos temos en Brétema,
ó abraza-lo teu recordo
e escoita-los teus versos,
que a todos están decindo
que tí segues sempre vivindo
no noso pensamento.

De sobra tí sabías
nosa querida Fina,
que é moi triste a vida
cando non hai poesía;
por eso tí alí no ceo
segues facendo versos,
para ofrecer cada día
os poemas de amor
que levas no corazón
a ese Deus Creador
que che dará a salvación.

Un apertado abrazo
do teu amigo:
Anselmo PradaLeón

A MIÑA GALICIA

És ti Galicia,
a adiantada do mar,
a emigrante internacional
que vas polo mundo enteiro
descobrindo-la grandeza
que a túa morriña acaricia
cando de lonxe regresas
co froito do teu esforzo,
entre aturuxos y canciós
que levas no corazón.

Na túa verde esperanza,
o sol dícenos adeus
co seu encantado solpor...
¡Qué perfecta sinfonía
levas no ventre Galicia!
Os teus fillos te ensalzan,
España enteira te venera;
non hay un lugar na terra
que se poida comparar,
con esas Rias Galegas
acariciadas polo mar;
onde se acaba-la terra
no infindo horizonte,
alí onde o sol se esconde
para decir adeus ó día,
cando a noite calada
encende as estrelas
que alomean a nosa terra.

¡Ai a miña Galicia!
Se eu volvera a nacer,
volvería a escoller outra vez
a miña querida Galicia,
para poder amar e vivir
e tamén para morrer,
cando chegue-lo meu dia.

Apertados abrazos
do Vello Anselmo.