viernes, 17 de diciembre de 2010

EN BELÉN HA NACIDO

En Belén ha nacido
el divino Salvador,
que guia nuestro destino
y nos trae la salvación.

Yo me postro de hinojos
delante de ese portal,
y alzo al cielo mis ojos
para ver la eternidad.

Me entretengo adorando
a ese recién nacido,
que me ha liberado
del humano castigo.

A Belén iré contento
a cantar villancicos,
para sentir el divino aliento
de ese precioso Niño.

Quiero ofrecer al Señor
una ferviente oración,
para pedirle con amor
que nos dé la salvación.

Ese Dios misericordioso
que hoy nace en Belén,
nos da el aliento glorioso
y calma nuestro padecer.

Anselmo Prada León

sábado, 20 de noviembre de 2010

MIS MANOS

Estoy mirando mis manos,
y contemplo lo viejas que están;
pero siguen escribiendo
como si no pasaran los años.

Estas manos arrugadas,
¡cuánto han trabajado!
Primero fueron labradoras
en la Casa de la Fora,
luego las he usado
como herramientas
para lograr la pesca.

También me ha ayudado
estas viejas manos
a lacanzar lo que tengo,
y lo que es más importante
a poder acariciar
la familia y la amistad.

Mis manos han estado,
sucias, heridas ásperas,
hinchadas y cansadas,
par poder acariciar
lo que tenia que amar.

mis manos es mucho
lo que han trabajado,
han pescado en el mar,
han repartido el correo...
pero,también escribieron,
muchos,muchísimos versos,
para mostrar lo que llevo
dentro del pensamiento.

Hoy estas viejas manos,
me ayudan a levantarme
y a acariciar la amistad,
con ese tierno abrazo
que mis manos saben dar.

Con mis manos me santiguo,
y las tiendo para saludar
y dar gracias a Dios
por haberme dado estas manos,
que aunque estén viejas,
aun ellas no tiemblan
para seguir escribiendo
todo lo que llevo
dentro del pensamiento.

miércoles, 15 de septiembre de 2010

RECORDANDO A FINA

A túa palabra Fina
resoa na nosa alma,
como unha sensación divina,
como unha santa bendición
que chega dende o ceo
e penetra no corazón,
ó escoitar os teus versos
co xílgaro que segue cantando
debaixo do teu balcón,
mentras tí no ceo,
estás dando gracias a Dios
por ter tantos amigos,
que hoxe están contigo
espantando-la doida pena
que todos temos en Brétema,
ó abraza-lo teu recordo
e escoita-los teus versos,
que a todos están decindo
que tí segues sempre vivindo
no noso pensamento.

De sobra tí sabías
nosa querida Fina,
que é moi triste a vida
cando non hai poesía;
por eso tí alí no ceo
segues facendo versos,
para ofrecer cada día
os poemas de amor
que levas no corazón
a ese Deus Creador
que che dará a salvación.

Un apertado abrazo
do teu amigo:
Anselmo PradaLeón

A MIÑA GALICIA

És ti Galicia,
a adiantada do mar,
a emigrante internacional
que vas polo mundo enteiro
descobrindo-la grandeza
que a túa morriña acaricia
cando de lonxe regresas
co froito do teu esforzo,
entre aturuxos y canciós
que levas no corazón.

Na túa verde esperanza,
o sol dícenos adeus
co seu encantado solpor...
¡Qué perfecta sinfonía
levas no ventre Galicia!
Os teus fillos te ensalzan,
España enteira te venera;
non hay un lugar na terra
que se poida comparar,
con esas Rias Galegas
acariciadas polo mar;
onde se acaba-la terra
no infindo horizonte,
alí onde o sol se esconde
para decir adeus ó día,
cando a noite calada
encende as estrelas
que alomean a nosa terra.

¡Ai a miña Galicia!
Se eu volvera a nacer,
volvería a escoller outra vez
a miña querida Galicia,
para poder amar e vivir
e tamén para morrer,
cando chegue-lo meu dia.

Apertados abrazos
do Vello Anselmo.

lunes, 23 de agosto de 2010

SUSPIRO POR MI PUEBLO

Suspiro por mi pueblo,
adoro a sus gentes
que con cariño me hablan
con su melodiosa palabra,
y esa gentileza adorada
de su constante bondad,
que dan con el corazón
su desinteresada amistad
por todos los sitios que van.

En Casayo todo es diferente,
desde las altas montañas
se puede divisar
un fantástico paisaje,
donde el linaje de la gente
guarda el tesoro sorprendente
de la profunda amistad.

Despierta la primavera,
en el pueblo de Casayo,
ha llegado el calor
y todo brota y se altera
en los montes de verde hierba
que adornan la belleza
de nuestra querida tierra.
Van los arroyos
con sus saltrinas aguas
brincando de peña en peña
y los pájaros piadores
con deliciosa sinfonía
alegra nuestras vidas ,
en ese pueblo sin igual
que guarda entre sus montañas
un paraiso sin igual
que sirve de consuelo
entre la tierra y el cielo .

martes, 17 de agosto de 2010

LA VOZ DE DIOS

Suena la voz de Dios
dentro del pensamiento,
y el verso se hace amor
dentro del sentimiento.

El susurro de su voz,
altera nuestro silencio
y un concierto de amor
alegra nuestro encuentro.

Un fervor invisible
penetra en el corazón,
y todo aquello que vive
se enciende con el fervor.

Al estar tan cerca del cielo,
San Gil nos da su consuelo,
y nos entrega su amor
gracias a su bendición.

Anselmo Prada León

EN SAN GIL DE CASAYO

Al recibir la bendicion,
se despertó el amor
y su fervor invadió
nuestro humilde corazón.

Allí renace la ilusión
ante tanta belleza;
que resucita la devoción
en la agreste naturaleza.

Es tanto el fervor
que sale del corazón,
cuando el alma reza
y San Gil nos alienta.

En este lugar sagrado
de los montes de Casayo,
se abren las puertas del cielo
y el tiempo se hace esterno.

Aquí se santifica la vida,
y una gracia divina
alegra uestro vivir
al estar ante San Gil.

Los de Casayo necesitamos
de San Gil la bendición,
para sentirnos hermanos
y conseguir la salvación.

Abrazos de Anselmo Prada León

martes, 10 de agosto de 2010

PARA VIVIR MEJOR

Si quieres vivir mejor,

levantate todos los dias

jueves, 29 de julio de 2010

VIVE COMO PUEDAS

Vive como si la tierra fuera el cielo,
dejando atrás las masas fanáticas
inyectadas por el tremendo odio
que causan las mentes extraviadas.

Nadie puede ser esclavo
de su forma de pensar,
ni luchar por lo que no tiene razón,
hay que procurar escapar del dolor,
y de toda cosa que sale mal.

Si hacemos lo que siempre hemos hecho,
obtendremos el mismo prevecho,
procuremos cambiar cada día
lo importante para nuestra vida.

Trabajar sin tener necesidad,
amar, aunque no se encuentre la felicidad,
bailar aunque nadie te pueda mirar,
y hablar siempre diciendo la verdad.
Porque la vida es una suerte
que nos ha sido regalada
y tenemos que saber aprovecharla.

Anselmo Prada

martes, 27 de julio de 2010

CASAYO DEL ALMA

Mi Casayo del alma,
bien te puedes alabar,
por reunir a tanta gente
en esa fiesta sin igual.

En la fiesta de mi pueblo,
se junta la tierra y el cielo
al abrazar la amistad
delante de aquel altar..

Familiares y amigos,
estamos todos reunidos,
como devotos ofrecidos
por el amor que sentimos.

A mi pueblo quiero ir,
a ver a los seres queridos,
que tenemos a San Gil
como guia y como amigo.

FRANCIS LA ENFERMERA

Qué santificnte virtud
tiene esa enfermera,
que con su caridad inmensa
cuida a los que a ella llegan
a buscar algún remedio
para el dolor o las penas
de toda la gente enferma.

Con sus dulces palabras
y su cariñosa bondad,
hace que la enfermedad
sea más llevadera,
para el dolido corazón
que se siente remediado
por el arrullo de su voz.

Qué elegante, qué dispuesta,
camina siempre la enfermera;
va de un lado a otro,
siempre sonriente y atenta,
y cuando toma la muestra
para controlar el sintrón,
hace que la esperanza
despierte en el corazón,
para sentirnos dichosos,
y felicitarla por este blogspot.

Atentamente, Anselmo Prada León

lunes, 12 de julio de 2010

CAMPENES DEL MUNDO

Por el fútbol està España unida

domingo, 11 de julio de 2010

POLIFONETO-VOY LUCHANDO

Voy luchando con la fuerza de mis venas
y la devición que a mi me mantiene,
para conseguir la esperanza que viene
a combatir mis amargas penas.

Quiero desamarrar todas las cadenas
y liberar todo lo que entretiene
el conseguir la fe que me combiene
para apartar la tragedia de mis condenas.

Voy traspasando las tormentas ajenas,
aguantando los incontrolados vaivenes
que aparta mi alma de aquellos bienes
que encienden las fervorosas velas.

Voy cargado con las dolorosas penas,
tratando de conseguir la esperanza,
que es la que la devoción alcanza
pra conseguir la vida eterna.

El Viejo Anselmo

POLIFONETO-LA PENA OSCURA

Va la tristeza de la pena oscura,
encendiendo la esperanza que prende
en todo lo que el alma ya comprende
al despertar de la incierta amargura.

A través de la reluciente altura,
llega la devoción que nos atiende;
y es tanto el fervor que ella desprende
que resplandece la humana cordura.

Es la conciencia la fruta madura
que endulza la santificante gracia
y apaga toda la humana desgracia
con la fe y su divina hermosura.

No existe en el mundo una criatura
que no sienta la belleza divina
del amor que Dios a todos envia
para traspasar la pena oscura.

El Viejo Anselmo

POLIFONETO- A VIDA

A vida perecedeira e mudable,
danos un consolo de fermosura;
ó saber que todala nosa amargura
é unha mareria fráxil e perdurable.

Dende a nosa espera interminable,
gabeamos poloa natureza escura
sen poder distinguir nunca a figura
que se oculta na beleza admirable.

Consolado pola voz amigable
de tanta agarimosa criatura,
imos correndo cara a sepultura
onde comenza a nosa vida estable.

Coa alma feizmente liberada,
abandoamos a caduca envoltura;
mentras as nosas vidas perduran,
máis alá da relocinte morada.

Anselmo Prada

POLIFONETO-A PROTESTAR NO TENGO DERECHO

A protestar yo no tengo derecho,
ya que la oscuridad de mi mirada
un mundo de colores en mí derrama,
aunque en realidad,no veo ni el techo.

quecubre el cielo de mi humilde lecho;
pero veo con los ojos del alma
la refulgente luz que del cielo baja
a iluminar los deseos que tengo.

Todo lo que la ceguera en mi ha hecho,
es mantrner en mi la eterna calma
y escuchar la santidad que me llama
pra conseguir el eterno provecho.

De Dios recibo el aliento divino
para aguantar la oscura espera,
después que la oscuridad en mi muera
y alcance la claridad de mi destino.

Vuestro amigo El Viejo Anselmo

EL POLIFONETO

Teniendo mi musa siempre presente,
compuse este polifoneto.
empieza como si fuera un soneto,
pero acaba siendo muy diferente.

Él va siguendo la misma corriente,
abrazado siempre al mismo secreto
de querer entrelazar los versos
con soltura alegre y sorprendente.

Todo aquello que mi deseo siente,
va cruzando mi ansioso acierto,
para dejar en mi corazón abierto
el acierto del poético ambiente.

Yo me expreso en un tono discreto
y con mi gracia siempre sonriente,
voy comunicando a toda la gente,
la esencia de este polifoneto.

Vuestro amigo Anselmo

viernes, 11 de junio de 2010

DESPÓIS DE ESCOITAR A ROSALÍA

Estoume dando conta,
que as cousas son como son
e como a fan as circunstancias,
xá que eu no podo fuxir
deste proceso aterrador
da normalización linguistica,
nin da tristura que me causa
o ter que agoantar
esta forma de falar
que teñen os políticos
que nunca falaron galego,
e agora viven amparados
polos que queren afastarlo
da forma que ten de falar
a nación en que vivimos.

Tódolo que eu escribo,
en castelán ou en galego,
está amparado pola forma de falar
do meu pobo de Casaio,
onde fálasa o galego
durante tódolos tempos.
En Trevinca nacen os meus versos,
que agora son cautivos
polo xente sen conciencia
que queren que eu fale
como a eles lle dá a gana;
pero, a miña natural disposición
non me permite aceptar,
esta forma de falar
que teñen os fanáticos,
para disimular a súa incultura.
Eu non podo saber,
como non lle dá vergonza,
cando len a Rosalía,
seguir falando esa lingoa
que eles inventaron,
e non se asemella en nada
á nosa galega fala.

A musa dos meus tempos,
sufre unha gran tristeza,
ela coñéceme ben,
e non deixa un momento
de ampara-lo meu pensamento,
quere que siga escribindo,
en castelán e en galego,
e que proclame a tódolos ventos
a inxusticia que están facendo
co noso idioma galego.

Un apertado abrazo do voso amigo Anselmo

jueves, 10 de junio de 2010

O QUE PENSABA ROSALÍA

Gardados estaban
estes cariñosos versos,
dentro do meu corazón;
os tiña condenados
á súa destrucción,
o seu eterno olvido.
Sería unha verdadeira pena
para a nosa lengoa glega.

Pero é que na miña vida,
houbo moitos compromisos,
e obrigáronme a deface-los;
por eso, tiven que xunta-los depresa,
e correndo fun ordenándolos,
para que ninguén poidera
facer o que eu non quixera.

Cos meus versos ben agachados,
despedinme deles decindo:
¡Ídevos en boa hora!
Eu quedeime moi doida,
xa que os meus versos eran
a esencia da miña vida,
o enxendro da miña tenrura
e a causa da miña tristura.

Mentras eu viva gardarei
estes versos agachados,
para que non poda naide
rompelos ou queima-los.
Máis de dez anos pasaron
en que foron escritos
estes galegos versos,
pero estiveron calados
por medo a perde-los.

A miña saude endrebe,
xa está decindo que empece
a vota-lo versos ó vento,
e que vaia amosando
o meu traballo poético
escrito en galego,
para falar da melancolia
que tiven tódala vida,
por estar lonxe da miña terra,
lonxe de Galicia.

O que lle pasou a Rosalía
foi o que me paso a mín,
cando lonxe da miña terra
eu tiven que vivir;
por eso ó ler a Rosalia,
a miña alma espertou,
e penso defender a miña fala
de toda esa xente mala,
que a está desfacendo
coa nomativa desgraciada.

Un apertado abrazo galego
o voso amigo Anselmo

ROSALÍA ME FALOU

Estando na súa Casa,
Rosalía me falou:
Eu Rosalía vos digo,
que me esprico en galego
porque eu quero
que me escoiten aqueles
que son labregos
e andan polos campos
misturados co bulleiro.
Tamén quero,
que me escoiten,
aqueles mariñeiros
que van polo mar adiante
pasando moito medo.

O que quero é falar
no noso idioma glego,
das cousa da nosa terra;
para pagar de ceto modo,
o aprecio e o cariño
que todos lle deron
o meu primeiro libro.
"Cantares Galegos".
Ese libro que ten
trescentas páxinas,
espertou no meu pobo,
un amor a nosa fala
que deixou de ser dialecto
para converterse en idioma.

A literatura aceptou
tódolos meus argumentos
escritos en galego;
e comprendín nese momento,
que eu estaba obrigada
a escribir en galego,
e dende agora vou a facelo.

Alá vai pois este libro
"Follas Novas",
ou mellor, podo decir vellas,
porque as levava no corazón
dende hai moito tempo,
pero agora chegou o momeno
de vota-las a voar
por onde as leve o vento.

É dificil que volva a escribir
na miña lingoa materna,
a deuda está pagada,
e quero que me comprendan
todos aqueles que pensan
que eu non son galega,
xa que, é tanto o que quero
a miña querida terra,
que nela quero morrer
e xunto a ela sempre estarei.
A vosa amiga. Rosalia.

Dende que Rosalia me falou
na súa casa de Padrón,
enseguida comprendín
o que me quixo decir,
que a lengoa non ten fronteiras,
nin teñen barreiras as ideias,
e que malditos sexan aqueles
que queren maltratar
a fala das nosas aldeas,
inventando un galego
que non é o que nós falamos,
nin ten nada que ver
coa nos terra galega.

Deixade o galego voar,
sen esas normativas
que estan desfacendo
a lengoa de Rosalía,

Quen vos falou,
foi Anselmo Prada León,
que fora de Galicia se criou;
pero que son tan galego
como calquera pode se-lo,
e non penso na miña vida
desfacer a nosa lengoa,
como os políticos
están facendo.

Apertados abrazos galegos
do voso amigo Anselmo

SANTA ROSALIA

Cando Deus creou o Universo
e fixo a nosa Galicia,
quixo que tamén tivera
unha Santa Rosalia;
por eso deixou nacer
aquela malpocada nena,
filla dunha nai solteira
e dun cura lambón,
que foi quen a exendrou.

Foi Santa Rosalía
a que levou a pesada cruz
durante tódala súa vida,
por tódolos sitios que foi,
deu mostras da súa santidá
ó aceptar todo aquelo
que Deus lle quixo mandar
dende a súa Corte Celestial.

Sofriu e soubo padecer,
foi boa nai e boa muller;
e agora que está no ceo,
mira polo mundo enteiro
que está lendo os seus versos,
a facendo eterna
a súa poesía.

¡Gracias Santa Rosalía!
Nós os poetas de Brétema
con fervor pregámosche,
que sigas sempre cantando
a nosa querida Galicia,
a terra que tanto amamos
e levamos no corazón.

Por eso hoxe en Padrón,
nos xuntamos os poetas,
para rezar con fervor
a nosa Santa Rosalía,
que,dende este momento,
a facemos a patrona de poesía.

Anselmo Prada León

ROSALIA DE CASTRO

Nesta mesma mesa
da Casa da Matanza
onde viviu e morreu
Rosalía de Castro,
é onde me atopo agora
escribindo estos versos
que veñen ó meu pensamento.

É tanto o meu contento,
tanta é a miña ilusión,
que Rosalía me inspira
e dame tódolo alento,
para escribir todo aquelo
que ven o meu pensamento.

Non hai alegría maior,
que senti-lo mesmo fervor
que Rosalía acdou,
cando nesta Casa,
diante da súa filla,
santamente morreu.

Escrito na mesa de Rosalía
o catro de xunio do Ano Santo 2010

jueves, 3 de junio de 2010

¡QUÉ VELOCES PASAN!

¡ Qué veloces pasan
los dias de mi vejez,
son como gaviotas
que vuelan al amanecer.

Las penas y las tristezas
que mi viejo cuerpo aguanta,
van logrando en la espera
un concierto de alabanza.

Cuando los tremendos dolores
se apoderan de las noches largas,
sólo queda la esperanza
para consolar las desgracias.

¡Cuánto dolor!
¡Cuánta lágrima!
¡Cuántos sinsabores
la vejez aguanta!

Son las penas olvidadas
las que fecuandan las canas,
que van cubriendo la vida
con amargas esperanzas.

Las alegrías soñadas,
¡Qué veloces pasan!
Mientras el corazón,
sufre, padece y calla.

Los amargos misterios
que se meten en el alma,
sólo claman por el cielo
con la vida que se acaba.

Anselmo Prada

YO ESTOY ESCRIBIENDO

YO ESTOY ESCRIBIENDO

Yo estoy escribiendo,
como si fuese a durar
toda mi humana vida;
pero sé que lo que tengo,
sólo durará un momento,
y que me voy a morir mañana.

Así que, dentro de mi
sólo existe el presente,
por eso yo tengo
que aprovechar el tiempo,
ya que la vida se acaba
y de nosotros no queda nada.

Todo lo que tengo,
sé que me ha sido prestado,
y he de rendir cuentas
de lo que fue mi libertad,
para que mi alma inmortal
se sienta respaldada
por todo el bien que yo haga.

Quiero caminar hacia la gloria
sin nada que me detenga,
para llegar al eterno final,
que yo no sé donde está,
pero la esperanza me guia,
cuando el Espíritu me dice
que la vida no termina
porque es inmortal.

Anselmo Prada León

HE LLEGADO A LA VEJEZ

HE LLEGADO A LA VEJEZ

He llegado a la vejez,
al tener siempre presente,
que la juventud de la vida,
al balcón de los años
con gran alegria se asoma,
pra ver llegar el futuro
de la mano del presente,
que sube por la senda
de la entretenida historia,
con el deseo sagrado
de poder llegar a la gloria.

Ahora que ya soy viejo,
es cuando puedo gozar
del tiempo que a mi me queda,
y voy con mi viejo cuerpo
y mi joven memoria,
escribiendo todo aquello
que llevo en el pensamiento,
pra mostrar la verdad
de todo lo que no se acaba
con los años de la edad.

En mi vejez madura,
el reloj no se detiene,
no hay horas paradas;
todo en la vida se afana
en buscar la feliz esperanza
y el encendido fervor,
para poder descubrir
lo cerca que se encuentra
el Eterno Salvador.

domingo, 14 de febrero de 2010