DESPÓIS DE ESCOITAR A ROSALÍA

Estoume dando conta,
que as cousas son como son
e como a fan as circunstancias,
xá que eu no podo fuxir
deste proceso aterrador
da normalización linguistica,
nin da tristura que me causa
o ter que agoantar
esta forma de falar
que teñen os políticos
que nunca falaron galego,
e agora viven amparados
polos que queren afastarlo
da forma que ten de falar
a nación en que vivimos.

Tódolo que eu escribo,
en castelán ou en galego,
está amparado pola forma de falar
do meu pobo de Casaio,
onde fálasa o galego
durante tódolos tempos.
En Trevinca nacen os meus versos,
que agora son cautivos
polo xente sen conciencia
que queren que eu fale
como a eles lle dá a gana;
pero, a miña natural disposición
non me permite aceptar,
esta forma de falar
que teñen os fanáticos,
para disimular a súa incultura.
Eu non podo saber,
como non lle dá vergonza,
cando len a Rosalía,
seguir falando esa lingoa
que eles inventaron,
e non se asemella en nada
á nosa galega fala.

A musa dos meus tempos,
sufre unha gran tristeza,
ela coñéceme ben,
e non deixa un momento
de ampara-lo meu pensamento,
quere que siga escribindo,
en castelán e en galego,
e que proclame a tódolos ventos
a inxusticia que están facendo
co noso idioma galego.

Un apertado abrazo do voso amigo Anselmo

O QUE PENSABA ROSALÍA

Gardados estaban
estes cariñosos versos,
dentro do meu corazón;
os tiña condenados
á súa destrucción,
o seu eterno olvido.
Sería unha verdadeira pena
para a nosa lengoa glega.

Pero é que na miña vida,
houbo moitos compromisos,
e obrigáronme a deface-los;
por eso, tiven que xunta-los depresa,
e correndo fun ordenándolos,
para que ninguén poidera
facer o que eu non quixera.

Cos meus versos ben agachados,
despedinme deles decindo:
¡Ídevos en boa hora!
Eu quedeime moi doida,
xa que os meus versos eran
a esencia da miña vida,
o enxendro da miña tenrura
e a causa da miña tristura.

Mentras eu viva gardarei
estes versos agachados,
para que non poda naide
rompelos ou queima-los.
Máis de dez anos pasaron
en que foron escritos
estes galegos versos,
pero estiveron calados
por medo a perde-los.

A miña saude endrebe,
xa está decindo que empece
a vota-lo versos ó vento,
e que vaia amosando
o meu traballo poético
escrito en galego,
para falar da melancolia
que tiven tódala vida,
por estar lonxe da miña terra,
lonxe de Galicia.

O que lle pasou a Rosalía
foi o que me paso a mín,
cando lonxe da miña terra
eu tiven que vivir;
por eso ó ler a Rosalia,
a miña alma espertou,
e penso defender a miña fala
de toda esa xente mala,
que a está desfacendo
coa nomativa desgraciada.

Un apertado abrazo galego
o voso amigo Anselmo

ROSALÍA ME FALOU

Estando na súa Casa,
Rosalía me falou:
Eu Rosalía vos digo,
que me esprico en galego
porque eu quero
que me escoiten aqueles
que son labregos
e andan polos campos
misturados co bulleiro.
Tamén quero,
que me escoiten,
aqueles mariñeiros
que van polo mar adiante
pasando moito medo.

O que quero é falar
no noso idioma glego,
das cousa da nosa terra;
para pagar de ceto modo,
o aprecio e o cariño
que todos lle deron
o meu primeiro libro.
"Cantares Galegos".
Ese libro que ten
trescentas páxinas,
espertou no meu pobo,
un amor a nosa fala
que deixou de ser dialecto
para converterse en idioma.

A literatura aceptou
tódolos meus argumentos
escritos en galego;
e comprendín nese momento,
que eu estaba obrigada
a escribir en galego,
e dende agora vou a facelo.

Alá vai pois este libro
"Follas Novas",
ou mellor, podo decir vellas,
porque as levava no corazón
dende hai moito tempo,
pero agora chegou o momeno
de vota-las a voar
por onde as leve o vento.

É dificil que volva a escribir
na miña lingoa materna,
a deuda está pagada,
e quero que me comprendan
todos aqueles que pensan
que eu non son galega,
xa que, é tanto o que quero
a miña querida terra,
que nela quero morrer
e xunto a ela sempre estarei.
A vosa amiga. Rosalia.

Dende que Rosalia me falou
na súa casa de Padrón,
enseguida comprendín
o que me quixo decir,
que a lengoa non ten fronteiras,
nin teñen barreiras as ideias,
e que malditos sexan aqueles
que queren maltratar
a fala das nosas aldeas,
inventando un galego
que non é o que nós falamos,
nin ten nada que ver
coa nos terra galega.

Deixade o galego voar,
sen esas normativas
que estan desfacendo
a lengoa de Rosalía,

Quen vos falou,
foi Anselmo Prada León,
que fora de Galicia se criou;
pero que son tan galego
como calquera pode se-lo,
e non penso na miña vida
desfacer a nosa lengoa,
como os políticos
están facendo.

Apertados abrazos galegos
do voso amigo Anselmo

SANTA ROSALIA

Cando Deus creou o Universo
e fixo a nosa Galicia,
quixo que tamén tivera
unha Santa Rosalia;
por eso deixou nacer
aquela malpocada nena,
filla dunha nai solteira
e dun cura lambón,
que foi quen a exendrou.

Foi Santa Rosalía
a que levou a pesada cruz
durante tódala súa vida,
por tódolos sitios que foi,
deu mostras da súa santidá
ó aceptar todo aquelo
que Deus lle quixo mandar
dende a súa Corte Celestial.

Sofriu e soubo padecer,
foi boa nai e boa muller;
e agora que está no ceo,
mira polo mundo enteiro
que está lendo os seus versos,
a facendo eterna
a súa poesía.

¡Gracias Santa Rosalía!
Nós os poetas de Brétema
con fervor pregámosche,
que sigas sempre cantando
a nosa querida Galicia,
a terra que tanto amamos
e levamos no corazón.

Por eso hoxe en Padrón,
nos xuntamos os poetas,
para rezar con fervor
a nosa Santa Rosalía,
que,dende este momento,
a facemos a patrona de poesía.

Anselmo Prada León

ROSALIA DE CASTRO

Nesta mesma mesa
da Casa da Matanza
onde viviu e morreu
Rosalía de Castro,
é onde me atopo agora
escribindo estos versos
que veñen ó meu pensamento.

É tanto o meu contento,
tanta é a miña ilusión,
que Rosalía me inspira
e dame tódolo alento,
para escribir todo aquelo
que ven o meu pensamento.

Non hai alegría maior,
que senti-lo mesmo fervor
que Rosalía acdou,
cando nesta Casa,
diante da súa filla,
santamente morreu.

Escrito na mesa de Rosalía
o catro de xunio do Ano Santo 2010

¡QUÉ VELOCES PASAN!

¡ Qué veloces pasan
los dias de mi vejez,
son como gaviotas
que vuelan al amanecer.

Las penas y las tristezas
que mi viejo cuerpo aguanta,
van logrando en la espera
un concierto de alabanza.

Cuando los tremendos dolores
se apoderan de las noches largas,
sólo queda la esperanza
para consolar las desgracias.

¡Cuánto dolor!
¡Cuánta lágrima!
¡Cuántos sinsabores
la vejez aguanta!

Son las penas olvidadas
las que fecuandan las canas,
que van cubriendo la vida
con amargas esperanzas.

Las alegrías soñadas,
¡Qué veloces pasan!
Mientras el corazón,
sufre, padece y calla.

Los amargos misterios
que se meten en el alma,
sólo claman por el cielo
con la vida que se acaba.

Anselmo Prada

YO ESTOY ESCRIBIENDO

YO ESTOY ESCRIBIENDO

Yo estoy escribiendo,
como si fuese a durar
toda mi humana vida;
pero sé que lo que tengo,
sólo durará un momento,
y que me voy a morir mañana.

Así que, dentro de mi
sólo existe el presente,
por eso yo tengo
que aprovechar el tiempo,
ya que la vida se acaba
y de nosotros no queda nada.

Todo lo que tengo,
sé que me ha sido prestado,
y he de rendir cuentas
de lo que fue mi libertad,
para que mi alma inmortal
se sienta respaldada
por todo el bien que yo haga.

Quiero caminar hacia la gloria
sin nada que me detenga,
para llegar al eterno final,
que yo no sé donde está,
pero la esperanza me guia,
cuando el Espíritu me dice
que la vida no termina
porque es inmortal.

Anselmo Prada León

HE LLEGADO A LA VEJEZ

HE LLEGADO A LA VEJEZ

He llegado a la vejez,
al tener siempre presente,
que la juventud de la vida,
al balcón de los años
con gran alegria se asoma,
pra ver llegar el futuro
de la mano del presente,
que sube por la senda
de la entretenida historia,
con el deseo sagrado
de poder llegar a la gloria.

Ahora que ya soy viejo,
es cuando puedo gozar
del tiempo que a mi me queda,
y voy con mi viejo cuerpo
y mi joven memoria,
escribiendo todo aquello
que llevo en el pensamiento,
pra mostrar la verdad
de todo lo que no se acaba
con los años de la edad.

En mi vejez madura,
el reloj no se detiene,
no hay horas paradas;
todo en la vida se afana
en buscar la feliz esperanza
y el encendido fervor,
para poder descubrir
lo cerca que se encuentra
el Eterno Salvador.