NA CASA ROSALÍA

Nesta mesma mesa

da Casa de Rosalía,

é onde me atopei,

escribindo esta poesía.

Risalía me inspirou

e me deu o literario alento,

para sentir todo aquelo

que levo no pensamento.

Non hai alegría maior

que sentilo mesmo fervor

que Rosalía acadou,

cando nesta mesma mesa,

dende a súa habitación,

dixolle a súa filla: "Abreme a ventá

que quero velo mar."

Foron as últimas palabras

que dixo aquela santa,

cando nesa mesma cama,

santamentete morreu.

Por eso eu neste día,

aproveito para ofrecervos,

este poema que escribín

na mesa de Rosalía

da súa casa da Matanza en Padrón,

onde fumos os poetas de Brétema,

a tecitarlle poesías,

a nosa amada Rosalía.

SANTA ROSALÍA

Cando Deus creou o universo,

e fizo a nosa fermosa Galicia,

quixo que tamén houbera

unha SANTA ROSALÍA.

Por eso deixou nacer

aquela malpocada nena,

filla dunha nai solteira

e dun grego lambón,

que foi quen a enxendrou.

Dende o seu nacemento,

Rosalía levou a pesada cruz

por tódolos sitios que foi,

dando mostras da súa santidá,

ó aceptar o que Deus lle mandou

dende a corte celestial.

Sofriu e soubo padecer,

sendo boa nai e boa muller,

e agora dende o ceo,

mira como o mundo enteiro

está lendo os seus versos,

facendo eterna a súa poesía.

!Gracia¡ Santa Rosalía.

Nós con fervor pregamos

para que siga cantando a Galicia,

a terra que tanto amamos

e levamos no corazón.

Por eso hoxe lle ofrecemos

esta xuntanza de amor,

para rezar con fervor

a Santa Rosalía,

patrona da poesía

que dende o ceo

envíanos o seu consuelo. 

Un abrazo del viejo Anselmo.