O QUE PENSABA ROSALÍA

Gardados estaban
estes cariñosos versos,
dentro do meu corazón;
os tiña condenados
á súa destrucción,
o seu eterno olvido.
Sería unha verdadeira pena
para a nosa lengoa glega.

Pero é que na miña vida,
houbo moitos compromisos,
e obrigáronme a deface-los;
por eso, tiven que xunta-los depresa,
e correndo fun ordenándolos,
para que ninguén poidera
facer o que eu non quixera.

Cos meus versos ben agachados,
despedinme deles decindo:
¡Ídevos en boa hora!
Eu quedeime moi doida,
xa que os meus versos eran
a esencia da miña vida,
o enxendro da miña tenrura
e a causa da miña tristura.

Mentras eu viva gardarei
estes versos agachados,
para que non poda naide
rompelos ou queima-los.
Máis de dez anos pasaron
en que foron escritos
estes galegos versos,
pero estiveron calados
por medo a perde-los.

A miña saude endrebe,
xa está decindo que empece
a vota-lo versos ó vento,
e que vaia amosando
o meu traballo poético
escrito en galego,
para falar da melancolia
que tiven tódala vida,
por estar lonxe da miña terra,
lonxe de Galicia.

O que lle pasou a Rosalía
foi o que me paso a mín,
cando lonxe da miña terra
eu tiven que vivir;
por eso ó ler a Rosalia,
a miña alma espertou,
e penso defender a miña fala
de toda esa xente mala,
que a está desfacendo
coa nomativa desgraciada.

Un apertado abrazo galego
o voso amigo Anselmo